Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ...

Δήμος Ινάχου

Ο Ίναχος είναι μια πανέμορφη περιοχή της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί δε το σημείο εκείνο που ο μεγαλύτερος νομός της δυτικής Στερεάς γειτνιάζει με τους νομούς Ευρυτανίας, Καρδίτσας και Άρτας. Το όριο του ομώνυμου Δήμου σε σχέση με τους νομούς αυτούς αποτελεί ο ποταμός Αχελώος, ο οποίος μέσα από μια μαγευτική διαδρομή ιδανική για extreme sports καταλήγει στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών. Το όνομά της η περιοχή το πήρε από τον ποταμό Ίναχο, σημαντικό παραπόταμο του Αχελώου, που διασχίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής κατά μήκος και ο οποίος με τη σειρά του εκβάλλει στην άλλη τεχνητή λίμνη της περιοχής, αυτή του Καστρακίου. Οι δύο τεχνητές λίμνες έχουν προσφέρει τα μέγιστα στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της περιοχής προς το (πολύ) καλύτερο. Τα τοπία κοντά στις όχθες των λιμνών και κατά το μήκος των ποταμών είναι μαγευτικά. Η οπτική πανδαισία που δημιουργείται όταν το ανθρώπινο μάτι συλλαμβάνει στο ίδιο κάδρο τα υπέροχα ελατοδάση με την πορεία της κοίτης των ποταμών, που καταλήγουν στις μεγάλες υδάτινες εκτάσεις των λιμνών είναι μοναδική.
Ο Ίναχος αποτελείται από 14 κύρια χωριά και πολλούς μικρότερους συνοικισμούς και ο πληθυσμός του δεν υπερβαίνει τους 4000 μόνιμους κατοίκους. Παρά το απαράμιλλο φυσικό κάλλος η περιοχή παραμένει αναξιοποίητη τουριστικά, αφού δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα η ανάλογη υποδομή. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ενεργού εργατικού δυναμικού της περιοχής ασχολείται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, προϊόν σίγουρα και των κληρονομικών τους καταβολών, αφού οι δυνατότητες τουριστικής αξιοποίησης προέκυψαν τα τελευταία χρόνια, μετά την δημιουργία των δύο τεχνητών λιμνών. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη για τον επισκέπτη που έρχεται στον Ίναχο από την επαρχιακή οδό που τον συνδέει με το Αγρίνιο, έρχεται όταν αντικρίζει το χωριό Μπαμπαλιό, 20 περίπου χλμ. από το Αγρίνιο. Χτισμένο στις όχθες της λίμνης που δημιουργήθηκε από το φράγμα του Καστρακίου, με τα γραφικά μικρά σπίτια, τα καταγάλανα νερά της λίμνης, τα πολλά νησάκια και τις γραφικές εκκλησιές που υπάρχουν πάνω σ` αυτά, καθηλώνει το βλέμμα και οξύνει απεριόριστα την επιθυμία να αιχμαλωτίσει κανείς το υπέροχο τοπίο στο φωτογραφικό φακό. Οι ήπιοι εναγκαλισμοί του υδάτινου στοιχείου με την μητέρα γη σ` αυτή την περιοχή έρ χονται σε αντίθεση με τις απόκρημνες πλαγιές που συναντάει ο επισκέπτης αν προχωρήσει από την άλλη μεριά και οδεύσει προς την γέφυρα της Τατάρνας, το τεχνολογικό επίτευγμα που χαρακτηρίζει αλλά και δίνει μια άγρια ομορφιά στη λίμνη των Κρεμαστών.

Μετά το χωριό Τρίκλινο, το πιο όμορφο ίσως χωριό της περιοχής, που είναι χτισμένο αρμονικά πάνω και γύρω σε μερικούς καταπράσινους λοφίσκους, ο δρόμος οδηγεί στη γέφυρα, που όταν δημιουργήθηκε πριν 30 χρόνια κατείχε πολλά παγκόσμια ρεκόρ, δεν αξιοποιήθηκε όμως ποτέ όσο έπρεπε, παρότι αποτελεί την κύρια οδική σύνδεση της Αιτωλοακαρνανίας με την Ευρυτανία. Η γωνία που σχηματίζει δεν επιτρέπει σε όποιον την προσεγγίσει να δει αμέσως το άλλο άκρο, κατάσταση που σε συνδυασμό με το μοναδικό τοπίο δημιουργεί δέος και θαυμασμό, αφήνει όμως και μια γλυκόπικρη γεύση σε όσους αναλογίζονται τις δυνατότητες που ποτέ δεν αξιοποιήθηκαν για να προσδώσουν σε αυτό το τεράστιο έργο την ανάλογη χρηστική αξία. Η τεράστια γέφυρα αντί να χαλάσει το τοπίο δένει αρμονικά μαζί του, τεχνητό επίτευγμα κι αυτή όπως και η διαμόρφωση της ευρύτερης περιοχής με την λίμνη. Θαρρείς όμως κι έβαλε και ο Θεός το χέρι του για να προσθέσει αυτές τις θεσπέσιες πινελιές πράσινου και γαλάζιου, που σε αρμονία ευρισκόμενες προσδίδουν μια χάρη που απαντάς μόνο στις τελειότερους πί νακες ζωγραφικής. (Το σημαντικό αυτό επίτευγμα του ανθρώπου έρχεται σε εκπληκτική αντίθεση με ένα άλλο «κατόρθωμά» του…. Λίγο πάνω από τη γέφυρα δεσπόζει ένας τεράστιος σιδερένιος σταυρός….δείχνει το σημείο που οδηγεί στην άβυσσο…μια τρύπα στο έδαφος χωρίς πάτο, μια τρύπα που αποτέλεσε τον τάφο χιλιάδων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Β` παγκο σμίου αλλά και μετέπειτα του εμφυλίου πολέμου…)

Πέρα από τις λίμνες και τις περιοχές γύρω από αυτές, ο Ίναχος φημίζεται γενικότερα για τις φυσικές ομορφιές του. Ένα από τα δώρα της φύσης είναι και το ελατοδάσος που στολίζει τα βουνά Μητσέλι και Γραμματικού, ανάμεσα στα χωριά Περδικάκι και Πατιόπουλο. Η έκταση του ξεπερνά τις 225 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα και χαρακτηρίζεται από την πυκνή βλάστηση και τα πανύψηλα έλατα που κάποιες φορές ξεπερνούν τα 35 μέτρα ύψος.Σημαντική πάντως συμβολή στην ταυτότητα της περιοχής έχουν και τα πολλά πέτρινα γεφύρια, με πιο χαρακτηριστικά από αυτά την πανέμορφη γέφυρα της Τέμπλας, που ενώνει το Νομό Αιτωλοακαρνανίας με τον Νομό Ευρυτανίας κοντά στο χωριό Βρουβιανά ( δίπλα της ακριβώς ξεκινάει μια υπέροχη υδάτινη διαδρομή για τους λάτρεις του canoe – kayak, που καταλήγει στην λίμνη των Κρεμαστών) και το μικρό γεφύρι της Βέργας κοντά στα Λουτρά Χαλκιοπούλων, ένα θαυμαστό δείγμα αρχιτεκτονικής παλαιοτέρων εποχών. Διασώζονται επίσης τα απομεινάρια δύο αρχαίων κάστρων, ένα στον Εμπεσό, στην κορυφή μιας μικρής βουνοκορφής που αποτελούσε την Ακρόπολη του μυθικού βασιλιά Ιδομενέα και αποτελεί ένα σημείο ιδανικό για πεζοπορία, με υπέροχη θέα στη γύρω περιοχή κι ένα στους Γιαννόπου λους, με άγνωστο στην κοινή γνώμη ιστορικό παρελθόν αλλά με μια διαμόρφωση και σε μια τοποθεσία που το καθιστά μια πολύ όμορφη εικόνα στα μάτια του επισκέπτη. Στον Εμπεσό, σε μια τοποθεσία που έχει άμεση οπτική επαφή με το κάστρο, στο όρος Καλάνα, υπάρχει και μια από τις πιο σημαντικές πίστες για αλεξίπτωτο πλαγιάς στην Ελλάδα. Συχνά γίνονται αγώνες για το πανελλήνιο αλλά και για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα,οι οποίοι και συγκεντρώνουν πλήθος αγωνιζομένων αλλά και θεατών.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΟ Δήμος Ινάχου ορίζεται από τον ποταμό Αχελώο και τις δύο από τις τρεις τεχνητές λίμνες του, την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών και την τεχνητή λίμνη του Καστρακίου. Την κοιλάδα της περιοχής διασχίζει ο ποταμός Ίναχος, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο Δήμος και ο οποίος εκβάλλει στην τεχνητή λίμνη Καστρακίου. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομoύ Αιτωλοακαρνανίας στο σημείο σύγκλισης των νομών Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας, Καρδίτσας και Άρτας.
Στην περιοχή υπάρχουν πανέμορφα τοπία, που όμοιά τους δεν συναντά κανείς εύκολα. Ένα από τα δώρα της φύσης είναι και το ελατοδάσος που στολίζει τα βουνά Μητσέλι και Γραμματικού, ανάμεσα στα χωριά Περδικάκι και Πατιόπουλο. Η έκταση του ξεπερνά τις 225 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Χαρακτηρίζεται από την πυκνή βλάστηση και τα πανύψηλα έλατα που κάποιες φορές ξεπερνούν τα 35 μέτρα ύψος. Η τεχνητή λίμνη του Καστρακίου καταλήγει βορειοδυτικά στο χωριό Μπαμπαλιό δημιουργώντας ένα τοπίο απείρου κάλλους. Τα νησάκια της λίμνης, οι γραφικές εκκλησίες γύρω από το χωριό και η όμορφη αισθητική των υπολοίπων κτισμάτων συμβάλλουν στη σύνθεση εικόνων που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για κάθε καλλιτέχνη. Βορειότερα, η τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, δημιούργησε ένα ακόμη μαγευτικό τοπίο κοντά στο χωριό Τρίκλινο, όπου υπάρχει και η περίφημη γέφυρα της Τατάρνας, η οποία την εποχή που δημιουργήθηκε κατείχε ουκ ολίγα παγκόσμια ρεκόρ.

Ακολουθώντας τον Αχελώο αντίστροφα με τη ροή των υδάτων του και ακολουθώντας τη διαδρομή προς το Περδικάκι αρχικά και στη συνέχεια προς τα Βρουβιανά και το Αυλάκι, η διαδρομή παραμένει μαγευτική. Στα Βρουβιανά υπάρχει η πανέμορφη γέφυρα της Τέμπλας, που ενώνει το Νομό Αιτωλοακαρνανίας με τον Νομό Ευρυτανίας και δίπλα της ακριβώς ξεκινάει μια υπέροχη υδάτινη διαδρομή για τους λάτρεις του canoe– kayak.Τα περισσότερα χωριά του Δήμου βρίσκονται πάνω ή σε ελάχιστη απόσταση από τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο που διασχίζει τον Δήμο και ενώνει το Αγρίνιο με την Άρτα. Το Μπαμπαλιό είναι το πρώτο χωριό που θα συναντήσει ο επισκέπτης ανεβαίνοντας από το Αγρίνιο. Ακολουθούν η Ποδογορά, οι Γιαννόπουλοι, οι Αμοργιανοί και η Μαλεσιάδα, πριν φτάσουμε στο κέντρο του Δήμου, το Χαλκιόπουλο. Ενδιάμεσα της διαδρομής από τη Μαλεσιάδα προς το Χαλκιόπουλο υπάρχει η διασταύρωση που οδηγεί στα χωριά Πετρώνα και Αλευράδα, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά βρίσκονται τα Ιαματικά Λουτρά των Κρεμαστών, γνωστά για τις ιαματικές τους ιδιότητες.

Στο Χαλκιόπουλο βρίσκεται ο κόμβος που οδηγεί στο Παλαιό Χαλκιόπουλο, το Τρίκλινο και τη γέφυρα της Τατάρνας, ενώ αν ο επισκέπτης επιλέξει την άλλη διαδρομή θα συνεχίσει να κινείται πάνω στον κεντρικό οδικό άξονα και αφού περάσει τον Σταθά και τη διασταύρωση που οδηγεί στον Παλαιό Σταθά, θα φτάσει σε ένα άλλο κομβικό σημείο, στην διασταύρωση του Εμπεσού. Από εκεί υπάρχει η επιλογή να κινηθεί προς τον Εμπεσό και τα ορεινά χωριά Περδικάκι, Βρουβιανά και Αυλάκι ή να συνεχίσει πάνω στον κεντρικό δρόμο και αφού περάσει το Αγρίδι και την Κάμινα να φτάσει σε άλλο ένα μεγάλο χωριό, τον Θύαμο. Ο Θύαμος είναι σε ένα ακόμα σταυροδρόμι που από τη μια μεριά οδηγεί προς την σχεδόν έρημη πια Δρομίστα και ακολούθως στην Ιερά Μονή Ρέθα και από την άλλη συνεχίζει στον κεντρικό δρόμο συναντώντας το Πατιόπουλο και το τελευταίο χωριό του Δήμου Ινάχου προς τα δυτικά, τα Πετσάλια.

Ο Ίναχος είναι μια περιοχή πανέμορφη με πολλές δυνατότητες αξιοποίησης στον τομέα του τουρισμού, αρκεί να γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις για την υπέρβαση αυτή.


ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Για να φτάσετε στον Ίναχο από ανατολικά υπάρχει η επαρχική οδός από το Αγρίνιο,το οποίο απέχει περίπου 55 km από την έδρα του Δήμου,το Χαλκιόπουλο. Από δυτικά υπάρχει η επαρχιακή οδός που συνδέει την περιοχή με την Άρτα (περίπου 60 km από το Χαλκιόπουλο), μέσω των χωριών Κομπότι,Φλωριάδα και Χρυσοπηγή. Για όσους έρχονται από Αμφιλοχία,πλην της κλασικής επαρχιακής οδού υπάρχει και η εναλλακτική επιλογή μέσω των χωριών Λουτρό και Πτελιά, που μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή οδηγεί στον Άνω Σταθά. Επίσης,υπάρχει ο δρόμος μέσω της Ιεράς Μονής Ρέθα, που οδηγεί είτε στον Θύαμο είτε στον Άνω Σταθά, μεγάλο μέρος του όμως είναι χωματόδρομος. Για όσους έρχονται από Ευρυτανία η πρόσβαση επιτυγχάνεται είτε μέσω της γέφυρας της Τατάρνας για όσους έρχονται από βορειοανατολικά, είτε μέσω των χωριών Αυλάκι και Βρουβιανά για όσους έρχονται από δυτικότερα.

το χωριό...
Το χωριό Περδικάκι Βάλτου ανήκει στο δήμο Ινάχου Αιτωλοακαρνανίας και είναι ένα ζωντανό χωριό παρά το υψόμετρο στο οποίο έχει χτισθεί.
Οι κάτοικοι του ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Στην περιοχή υπάρχει ακόμη, σημαντικός αριθμός, αιγοπροβάτων.
Έχει μια σημαντική παρουσία απο τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Θεωρείται κοιτίδα των Σαρακατσαναίων. Το παλαιότερο όνομα του χωριού είναι Σακαρέτσι. Πατρίδα πολλών κλεφτοαρματωλών. Σημαντική είναι συμμετοχή των κατοίκων και στην Εθνική Αντίσταση.Το Περδικάκι (παλιά ονομασία Σακαρέτσι) είναι ορεινό χωριό της επαρχίας Βάλτου, του νομού Αιτωλοακαρνανίας, κτισμένο σε υψόμετρο 740 μέτρα. Απέχει 110 χιλόμετρα από την πρωτεύουσα του νομού, το Μεσολόγγι, 60 χιλόμετρα από την πρωτεύουσα της επαρχίας Βάλτου, την Αμφιλοχία, 70 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο που είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο του νομού.Είναι κτισμένο σε ένα βαθούλωμα με λόφους και λίγα χωράφια και κυκλώνεται από ελατοσκέπαστα βουνά, που αποτελούν συνέχεια της Οροσειράς της Πίνδου, ενώ στα ανατολικά ριζά του, κάτω από Σάρες και κακοτράχαλες και δρυόφυτες πλαγιές, διαβαίνει ο ποταμός Αχελώος.Το Σακαρέτσι σήμερα δεν είναι όπως ήταν παλιότερα. Κτίστηκαν πολλά σπίτια, έγιναν δρόμοι δασικοί μέσα στα βουνά, τα σπίτια τροφοδοτήθηκαν με τρεχούμενο νερό και εγκαταστάθηκαν τηλέφωνα. Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού έχουν αγροτικά αυτοκίνητα, ενώ υπάρχουν λίγα τρακτέρ και φορτηγά. Το 1998 ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος από τον Εμπεσό μέχρι το Περδικάκι. Σήμερα, οι μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγοι (466 άτομα σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Το μεγάλο πρόβλημα της ερήμωσης της υπαίθρου έπληξε και το χωριό αυτό. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και σε άλλα αστικά κέντρα Οι ξενιτεμένοι Σακαρετσιάνοι εκεί που πήγαν προόδευσαν και πρόκοψαν ως άτομα και οικογένειες.Αυτοί που παρέμειναν στο χωριό είναι λίγοι και σήμερα ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Εκτρέφουν περίπου δέκα χιλιάδες γιδοπρόβατα και πολλές αγελάδες. Το χωριό έχει εξωραϊστεί αρκετά, με μια όμορφη πλατεία, παραδοσιακή πέτρινη βρύση και ασφαλτοστρωμένους εσωτερικούς δρόμους. Τα καφενεία του είναι καλά, οι ταβέρνες καθαρές και σερβίρουν τα νοστιμότατα κρέατα του Σακαρετσιού. Κάθε ξένος, που επισκέπτεται το χωριό μας νοιώθει την εγκαρδιότητα και την πατροπαράδοτη φιλοξενία των Σακαρετσιάνων.

Ιστορία...
Το Περδικάκι υπήρξε πιθανότατα αρχαίο Ελληνικό πόλισμα, με άλλο φυσικά όνομα στη αρχαιότητα καθώς και μεσαιωνική κώμη με το όνομα Σακαρέτσι.
Στο Σακαρέτσι ποτέ δεν εγκαταστάθηκε Τουρκική φρουρά στα τετρακόσια χρόνια της τουρκικής κατοχής. Οι Σακαρετσιάνοι ζούσαν στο χωριό τους πιο σίγουρα και πιο ήρεμα από τους καμπίσιους Έλληνες. Δεν είχαν τους Τούρκους πάνω από το κεφάλι τους κάθε μέρα. Είχαν την εκκλησία τους, το υποτυπώδες σχολείο τους. Μάθαιναν τη γλώσσα τους και την ιστορία τους, εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ελεύθερα.
Αρματολικές οικογένειες του Σακαρετσιού ήταν με βεβαιότητα του Μπουκουβάλα (Γιάννης Μπουκουβάλας, αρματολάρχης Αγράφων) και του Καραΐσκου ή Ίσκου. Νόθος γιος του καπετάνιου Δημητρίου Ίσκου ήταν ο πασίγνωστος ιδιοφυής στρατηγός της Ελληνικής Επανάστασης Γεώργιος Καραϊσκάκης. Στη Επανάσταση του 1821 οι Σακαρετσιάνοι δεν ήταν απόντες.

Το Σακαρέτσι στην Επανάσταση του 1821...

Οι Σακαρετσιάνοι ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στην επανάσταση του 1821 κάτω από την αρχηγία των οπλαρχηγών του Βάλτου και κυρίως του Ανδρέα ΄Ισκου. Αναφέρονται τα ονόματα των: Αναστασίου Κώστα, Αναστασίου Σωτηρίου, Γιαταγάνα Κώστα, Γκιάτη Γεωργάκη, Διάκου Πάνου, Δράκου Θεοδώρου, Κακαράτζα Γιωργάκη, Κοτζίνη Στέργιου, Κουά ή Κουβά Αθανασίου, Κουτζίκου Ιωάννη, ή Γιαννίκου, Μέρκου Δημήτρη, Μέρκου Νικολάου, Μπακόλα Νίκου, Νταγκλή Αθανασίου, Ντάικου Δημήτρη, Πριόβολου Γεωργίου, Ρεγκούτα Βασιλείου, Σιαρλή Αναγνώστη, Σιαρλή Δημήτρη, Σιάσου Ιωάννη, Σιάσιου Κώστα, Σιτή Γεωργίου, Χαντζάρα Γεωργίου και Χαρατσάρη Δημήτρη.(Σχετικές πληροφορίες στο βιβλίο του Νίκου Τέλωνα:"Οι πρόμαχοι της πατρίδος Βαλτινοί Αγωνιστές του '21" ). Υπήρξε ομαδική συμμετοχή 60 Σακαρετσιάνων σε μάχη κατά των Τούρκων στη Μηλιά της Κανάλας το 1825 με οπλαρχηγό τον συγχωριανό τους Νικόλαο Μπακόλα, όταν Ο Μουστάμπεης κατέβαινε από τα Άγραφα για να ενισχύσει τον Κιουταχή που πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Υπάρχει κατάλογος 23 Σακαρετσιάνων στους οποίους, το 1844, η τότε Κυβέρνηση απένειμε αριστεία και διπλώματα για τους αγώνες τους υπέρ της Ανεξαρτησίας της Πατρίδας. Επίσης με αφορμή Β.Δ. (Φ.Ε.Κ. αριθ. 9, 22 Μαρτίου 1833 εν Ναυπλίω) πολλοί Σακαρετσιάνοι υπέβαλαν τότε τα δικαιολογητικά τους, από τα οποία φαίνεται η συμμετοχή τους στον Αγώνα.Στις γνωστές περιπέτειες της Ελλάδας που άρχισαν με τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-14 και συνεχίστηκαν με τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο που είχε για την Ελλάδα ως προέκταση τη Μικρασιατική εκστρατεία του 1919 και τη μεγάλη καταστροφή του 1922 πολλοί Σακαρετσιάνοι έλαβαν μέρος και έφτασαν μέχρι το Εσκή Σεχίρ, τον Σαγγάριο ποταμό. Από αυτούς 28 ποτέ δεν γύρισαν στο αγαπημένο τους Σακαρέτσι.Τον Οκτώβριο του 1940 το Σακαρέτσι αποχαιρετούσε 67 παιδιά του και τα έστελνε στο μέτωπο να πολεμήσουν το φασιστικό στρατό του Μουσολίνι που απρόκλητα εισέβαλε στη χώρα μας. Από τους 67 τέσσερις δεν γύρισαν ποτέ πίσω και δύο γύρισαν σοβαρά τραυματισμένοι.Σημαντική ήταν η συμμετοχή των Σακαρετσιάνων στην Εθνική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ακολούθησε ο εμφύλιος με βαρύ τίμημα για το χωριό, όπως και για όλη την Ελλάδα.

Διοίκηση...

Το 1836 με Β.Δ. το Σακαρέτσι (πληθυσμός 1150 άτομα – απογραφή 1836) ορίστηκε έδρα του νεοσύστατου τότε Δήμου Ιδομένης.Όταν το 1912 θεσμοθετήθηκαν οι κοινότητες, σχηματίσθηκε η κοινότητα Σακαρετσίου με τα χωριά Σακαρέτσι, Προβιανή ή Βρουβιανά, Βερβίτσα (Αυλάκι) και Μηλιά.Το Σακαρέτσι μετονομάσθηκε σε Περδικάκι το 1930 με το Β.Δ. της 17/7/1930 (Φ.Ε.Κ. 251/24-7-1930). Το 1965 τα δύο χωριά Βρουβιανά και Αυλάκι αποσπάστηκαν και σχημάτισαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τα Βρουβιανά.Με το νόμο 2539 (Φ.Ε.Κ. 244/4-12-1997) γνωστός ως σχέδιο «Καποδίστριας» καταργήθηκαν οι κοινότητες και αναβίωσαν οι δήμοι. Έτσι με το νόμο αυτό η κοινότητα Περδικακίου (Σακαρετσίου) που υπήρξε έδρα του μεγάλου Δήμου Ιδομένης καταργείται και τώρα δεν αποτελεί παρά ένα από τα 15 Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Ινάχου με έδρα τους Χαλκιοπούλους.

Σακαρέτσι και Σαρακατσάνοι...

Παναγιώτης Αραβαντινός (1809-1870). Ηπειρώτης Λόγιος και Συγγραφέας.
«Σαρακατσάνοι ή Σακαρετσάνοι ποιμένες σκηνίται έχοντες την καταγωγήν των εκ τινος κώμης του Βάλτου Σακαρέτσι, όπου οι προγονοί των κατοικούντες μετά των συγχωριανών τους, εξεπατρίσθησαν μετελθόντες την σκηνίτιδα ζωήν.» Βιβλίο «Μονογραφία της Ηπείρου των τε ομόρων Ελληνικών και Ιλλυρικών Χωρών» - Αθήνα 1856 σελ. 146-147
Κώστας Κρυστάλλης (1868-1896). Ηπειρώτης Ποιητής.
«Άλλοι θέλουσι τούτους Σακαρετσιάνους εκ του χωρίου του Βάλτου της Ακαρνανίας Σακαρέτσι.» Βιβλίο: « Άπαντα» σελ. 543
Ευριπίδης Μακρής. Σύγχρονος Σαρακατσάνος Συγγραφέας από το Κουκούλι Ζαγορίου Ηπείρου – Πρώην Πρόεδρος της Αδελφότητος Σαρακατσαναίων Ηπείρου
«Συμφωνώ και τάσσομαι ανεπιφύλακτα με την άποψη του Αραβαντινού, ο οποίος χρονικά ήταν πιο κοντά στα πράγματα, ότι οι Σαρακατσάνοι πήραν το όνομά τους από το Σακαρέτσι και ήταν Σακαρετσάνοι.» Βιβλίο «Ζωή και παράδοση των Σαρακατσαναίων» - Ιωάννινα 1984.

Παύλος Καρακώστας: Σακαρετσιάνος Εκπαιδευτικός...

«Ο Μακρής ασχολήθηκε με πολύ προσοχή και μεράκι με το ζήτημα της κοιτίδας των Σαρακατσιάνων. Επιχειρηματολογεί και τεκμηριώνει. Διερευνά το θέμα με απίσκεψη στο Σακαρέτσι και στη ερύτερη περιοχή του. Συναντά ανθρώπους του τόπου που θεωρείται κοιτίδα των Σαρακατσιάνων, συζητά μαζί τους, ακούει το λόγο τους και την εκφορά του και καταλήγει, όχι αυθαίρετα ότι οι Σακαρετσιάνοι και οι Σαρακατσιάνοι έχουν πολλά κοινά στοιχεία γλωσσικά, εθιμικά και άλλα λαογραφικά, πολλά κοινά οικογενειακά ονόματα. Είναι ο μόνος από όσους αναφέρονται στο θέμα που πήγε επί τόπου και είδε τους Σακαρετσιάνους και τον τόπο από κοντά, για να υποστηρίξει τελικά ότι οι Σαρακατσιάνοι κατάγονται από το Σακαρέτσι.» Βιβλίο: «Το Σακαρέτσι» Αθήνα 1999 σελ. 261
Κώστας Λαζαρίδης. Εκπαιδευτικός, από το Κουκούλι Ζαγοριού, με Σαρακατσάνικους δεσμούς μελέτησε τους Σαρακατσάνους τα ήθη, τα εθιμά τους, τη λαλιά τους και βρήκε πως όλα αυτά μοιάζουν πολύ με τα αντίστοιχα των Βαλτινών, κυρίως των Ορεινοβαλτινών. Και σημειώνει σε ειδικό άρθρο του στο Περιοδικό «Ηπειρωτική Εστία» (Έτος 1956 – τόμος 5, σελ. 363): «Πάντως εγώ νομίζω ότι δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι η καταγωγή των Σαρακατσαναίων και η ονομασία τους προέρχεται από το χωριό του Βάλτου Σακαρέτσι»
Ο Βασίλειος Σκαφίδας (βλέπε βιβλιογραφία) υποστηρίζει πως η ονομασία "Σαρακατσάνος" δόθηκε από βλαχόφωνους ΄Ελληνες που ασχολούνταν, κατά τους παλιότερους καιρούς, αποκλειστικά με την κτηνοτροφία και φορούσαν μάλλινα πανοφώρια με πολλά λαγκιόλια και με μανίκια ανοιχτά. Παραθέτει μάλιστα, για να ετυμολογήσει την προέλευση της λέξης 'Σαρακατσάνος", τη βλάχικη φράση: "ατσέλου ίαστε σι ντάη σάρικά τς,ch σι φούτζι= αυτός είναι να δίνεις τη φλοκκάτα σου (σάρικα)και να φεύγεις. ΄Ετσι οι δυο λέξεις σάρικα και τς αποτέλεσαν το θέμα και με την προσθήκη της κατάληξηε -ανου (σαρακα-τς-ανου=Σαρακατσάνου).
Για την ονομασία και την ιστορία του χωριού υπάρχει σχετική ερευνητική εργασία από τον αείμνηστο συγγραφέα εκπαιδευτικό Παύλο Καρακώστα.